, dus de allereerste echte beslissing kwam vandaag naar voren: wat te doen met de puinsteenwand aan de voorkant van de kelder. Ik heb altijd van dat soort muren gehouden, waarschijnlijk van het zien van zo veel oude films als kind. Je begrijpt degenen, ze werden in de studio geschoten, maar de stenen muur gaf je het gevoel dat het werd neergeschoten in een oud Connecticut -huis.
Ik ben dol op deze scène uit de oude film die de baby ter sprake brengt. Niet voor Cary Grant in lingerie, maar voor de puinsteenwand.
Blootgestelde of geschilderde baksteen, puin, steen – al die soorten effecten zijn nu zo “in”, hetzij in hedendaagse of traditionele ruimtes. Ze bieden een ruimte, zoals dit huiskantoor in een Brooklyn Brownstone, wat textuur en authenticiteit.
Maar is mijn kleine puinwand de moeite waard om bloot te stellen? Ik maak me zorgen dat het zo’n klein gebied is, en zal eruit zien als een toezicht als ik het niet overdraagt.
Denk je dat het zien van het kleine beetje puinwand fascinerend voldoende is om blootgesteld te blijven?
Fotocredits:
1. BETREKKING Baby, geregisseerd door Howard Hawks, 1938
2. Architectuur, Kurt Anernach, foto van Remodelista